Витязь
Як птушкі на дроце сення у модзе

Быць ніжэй, быць цішэй – так мінаюць стагоддзі.

Памяркоўна, рахманна жывем – не, выжываем,

Пэўна рана паміраць – вось таму не паміраем.



На тэлеэкранах - відовішча без сэрцаў,

Кіно на крыві нібы каханне без сэксу...

Хочацца разумнага, добрага вечнага,

Але есць гарэлка для існавання бяспрэчнага...



Гэтай раніцай мне цяжка – галаўны давіць боль,

Здаецца ўчора я страціў над сабой кантроль.

Што было – тое сплыло і не варта ўспамінаў,

Выпадкова не загінуў - адтаго пачуцці стынуць



Калі ты маеш права, калі я маю права –

Як выршым тады, хто загіне ў канаве?

На чырвонае не ставіць і не ставіць на зеро,

А інакш апошнім кромак можа стацца новы крок.



Я шукаю, шукаю выйсце, я знайду, знайду яго калісьці,

Але пакуль аб гэтым толькі мары, я веру ў тое, што сонца выйдзе з-за хмары...

Я шукаю, шукаю выйсце, я знайду, знайду яго калісьці,

Але пакуль аб гэтым толькі мары, я веру ў гэта...



Вось я буду незаўважным, пражыву усе жыцце

Пад вечаровым шэрым небам, хтосьці скажа мне: “Усе...”

Што тады, што застанецца, акрамя пакутаў сэрца?

У рай мяне не пусцяць, прыдзецца стаяць у сенцах.



І рвануся што есць моцы, палыхну на две гадзіны -

Потым хай сабе загасну, потым хай сабе загіну,

Але вырвусь з кайданоў і збягу я з-за кратаў...

Бывайце здаровы, усе жывіце багата...



Я шукаю, шукаю выйсце, я знайду, знайду яго калісьці,

Але пакуль аб гэтым толькі мары, я веру ў тое, што сонца выйдзе з-за хмары

Я шукаю, шукаю выйсце, я знайду, знайду яго калісьці,

Але пакуль аб гэтым толькі мары, я веру ў гэта...